سفارت Embassy

سفارت به نماینده گی عالی سیاسی کشور در کشور دیگر و به محل اقامت رسمی و دفاتر سفیر آن مملکت اطلاق میشود. سفارت پس از کنسولگری بوجود آمده است و سابقه پیدایش آن نیز بدین ترتیب بوده است که بعد از هر جنگی کشور های متخاصم اشخاصی را جهت مذاکره مأمور می کردند. این مأمورین کم کم مأموریت می یافتند تا راه حل های جهت احتزاز از جنگ پیدا کنند. برای این که نماینده گان بتوانند وظایف مشکل و حساس و خطرناک خود را به نحو شایسته ای، در کمال آزادی و بدون هیچ مانعی انجام دهند، مسئله مصئونیت آنها پیش آمد در روابط سیاسی عصر حاضر، حق سفارت در حقوق بین الملل از خصایص دول مستقل و آزاد است بنا براین دولت های ناقص الاستقلال و تحت الحمایه نمی توانند از حق سفارت کامل برخوردار باشد. به طور کلی می توان گفت « حق سفارت متعدی» بهره مند نیستند، بدین معنی که میتوانند نماینده گان سیاسی سایر دول را بپذیرد، ولی حق اعزام نماینده سیاسی به دول دیگر را ندارند. در صورتی که دول مستقل و آزاد حق سفارت متعدی دارند، یعنی هم می توانند به سایر دولت ها نماینده سیاسی اعزام کنند و هم این که نماینده سیاسی سایر کشور ها را بپذیرند. حق سفارت حقی است مسلم و هر دولتی ناگزیر به پذیرش نماینده گان سیاسی دولی است که آنها را به رسمیت شناخته است. هر گاه دولتی بدون این که با دولتی در جنگ بوده و یا با آن قطع رابطه سیاسی کرده باشد، از قبول نماینده گان سیاسی آن امتناع ورزد ، ، از لحاظ حقوق بین الملل به حق دولت دیگر تجاوز کرده است. ماده اول قرارداد لاهاوان که در سال 1928 به امضأ رسید، در باره حق سفارت مقرر می دارد « دولت ها حق دارند نماینده گان سیاسی به کشور یکدیگر اعزام دارند» اولین سفارت دائمی را ریشیلیو صدر اعظم لوئی سیزدهم برقرار کرد و سایر دول نیز از این قاعده پیروی کردند. بنابراین می توان گفت که سفارت دائمی در اواخر قرن هفدهم در دنیا بر قرار شده است.