خبر نگار کیست؟ خبر چیست؟

خبرنگار کیست ؟

خبرنگار کسی است که با اتکا به ذوق و استعداد شخصی، پس از گذارنیدن دوره آموزش تخصصی وهمچنین با توجه به مسئولیت اجتماعی که این حرفه بر عهده او می گذارد، وظیفه کسب، تهیه، جمع آوری وتنظیم اخبار وانتقال آنها را از  طریق وسایل ارتباط جمعی (مطبوعات، رادیو، تلویزیون وخبرگزاری) به مخاطبان بر عهده دارد.

طبق اعلامیه سازمان یونسکو، خبرنگاران باید کوشش کنند تا اخباری که در اختیار عموم می گذارند صحیح ، دقیق و معتبر باشد ودر صحت اخباری که به دست می آورند، تحقیق و تعمق کنند.  خبرنگاران نباید حقیقتی را عمداً تحریف یا مخدوش کنند ونیز هیچ نوع مطلبی را نباید از نظر مردم مکتوم نگهدارند.

خبر چیست ؟

- خبر گزارشی از واقعیت هاست، ولی هر واقعیتی را نمی توان خبر نامید.

-خبر پیامی است که احتمال صدق و کذب در آن وجود دارد.

-خبر الزاماً گزارش رویدادهای جاری (تازه ها) نیست، ممکن است واقعه ای که سالها قبل رخ داده، با نمایان شدن اطلاعات تازه ارزش خبری پیدا کند. ( اخبار مربوط به اکتشافات باستان شناسی، عملیات جاسوسی و...)

-خبر، رویدادی است که قرار است اتفاق بیافتد اما هنوز رخ نداده است.( خبر مربوط به مسافرت ها، ملاقات ها، کنفرانس ها و...)

-رویدادی که برای یک نفر یا گروهی ارزش خبری دارد، برای دیگری یا گروهی دیگر ممکن است بی اهمیت باشد.

با گذشت سالها تحقیق در زمینه خبر، هنوز سئوال "خبر چیست؟" وجود دارد، ظاهراً اشکال عمده، نداشتن یک تئوری جامع و مانع بوده است که بتواند اخبار را صرف نظر از موضوعهای مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و...در بر بگیرد.

کاملترین تعریف خبر

خبر، گزارش علمی از واقعیت ها است که یک یا چند ارزش خبری داشته باشد وتحت تاثیر عوامل درون سازمانی (خبرنگار، مدیر، سردبیر، سیاست های نشریه و...) و عوامل برون سازمانی (مردم و مخاطبان، صاحبان آگهیها، گروههای فشار و قوانین ومقررات مطبوعاتی) شکل گرفته باشد.

اقتصاد سیاسی

اقتصاد سیاسی عبارتست از علم قوانین تولید و توزیع نعمات مادی در مراحل مختلف تکامل جامعه انسانی. به تدریج با رشد جامعه و مناسبات اجتماعی و اقتصادی اهمیت علم اقتصاد نیز بیشتر شد^[۱].

اقتصاد سیاسی یک روش مطالعه علمی درباره پدیده‌های اجتماعی است. این رهیافت بر وجود ارتباط میان مولفه‌های سیاسی و اقتصادی در شکل دادن به پدیده‌های اجتماعی مبتنی است. به همین دلیل اگرچه اغلب زیرمجموعه علم اقتصاد دانسته می‌شود، باید آن را چیزی فراتر از علم اقتصاد محض دانست؛ اقتصاد سیاسی Political Economy یا به شکل اختصاری PE است، اما علم اقتصاد Economics. مثلاً برای تحلیل رفتار انتخاباتی طبقات مختلف به منافع اقتصادی آن طبقات رجوع می‌شود و یا تأثیر اقتصادی یک تصمیم گیری سیاسی مورد مطالعه قرار می‌گیرد^[

اقتصاد سیاسی شاخه‌ای است از علوم اجتماعی که قوانین مربوط به تولید و توزیع درآمد و ثروت و اثرات آنرا در مراحل مختلف رشد و توسعه جامعه ی بشری مورد بررسی قرار می‌دهد. اغلب مباحثی که امروزه در علم اقتصاد مورد بررسی قرار می‌گیرد، در گذشته در قلمرو اقتصاد سیاسی بطور پراکنده مطرح میشده‌است. نخستین بار، اصطلاح اقتصاد سیاسی توسط پیروان مکتب مرکانتیلیسم (سوداگری) عنوان گردید و سپس مورد بحث علمای کلاسیک اقتصاد نظیر پتی ^۲] و کنه ^[ آدام اسمیت ، دیوید ریکاردو ^[۴] و سی ^] قرار گرفت^نبع]

اقتصاد سیاسی کلاسیک سرمایه داری طی جریان تکامل شیوه تولید سرمایه داری پدید می‌آید که نمایندگان برجسته آن نظیر آدام اسمیت و دیوید ریکاردو گام‌های مهمی در راه درک قوانین تولید و توزیع اجتماعی نعمات مادی برداشتند. این مکتب پایه‌های تحقیق علمی اقتصاد سرمایه داری را شالوده ریزی کرد ولی این مکتب نظام سرمایه داری را بدون نقص و جاودانی می‌انگاشت و مدافع بورژوازی بود که در دوران اولیه تکاملش با فئودالیسم مبارزه می‌کرد و نقش مترقی داشت.

اواخر قرن هفدهم و اوائل قرن هیجدهم میلادی دوران شکفتگی این مکتب در انگلستان و فرانسه بود. بهترین نمایندگان اقتصاد سیاسی کلاسیک بورژوازی در این دوران طی مبارزه خود با مبادی قرون وسطایی و فئودالی اقتصاد، استقرار اقتصاد سرمایه داری و امحاء مقررات فئودالی را درحیات اقتصادی طلب می‌کردند و از این راه می‌خواستند طبیعی بودن قوانین اقتصادی و به عبارت امروزی عینی بودن این قوانین را اثبات کنند و به همین جهت هم به تجزیه و تحلیل شیوه تولید سرمایه داری و قوانین درونی آن پرداختند. آن‌ها اساس تئوری ارزش بر پایه کار را تدوین کرده و بر این اساس مقولاتی نظیر بهره مالکانه و بهره و سود را توضیح می‌دادند

دیوید ریکاردو حتی در این تجزیه و تحلیل به وجود تناقض بین دستمزد و سود پی برد که خود اساسی برای درک تضاد سرمایه داری به شمار می‌رود. درباره اهمیت این کتاب باید گفت که یکی از منابع سه گانه مارکسیسم را همین تئوری تشکیل می‌دهد که به نحوی انتقادی و خلاق از جانب مارکس مورد استفاده قرار گرفت و در ضمن نقایص آن نشان داده شد^].

علم بدیع

علم بدیع

بدیع در واژه به معنی  تازه، نو و نوآورده است و در گستره ی زبان، علمی است که  از آرایه های ادبی  سخن می گوید .آرایه ها  زیورهایی است که سخن  را بدان می آرایند. 

آرایه های ادبی  بر دوگونه است:

الف) ـ آرایه های لفظی (صناعات  لفظی ) :

به آن دسته ازآرایه های ادبی گفته می شود  که  از تناسب آوایی و لفظی میان واژه ها پدید می آید. مانند:

واج آرایی ، سجع ، ترصیع ، جناس و اشتقاق

ب) ـ آرایه های معنوی (صناعات  معنوی ) : به آن دسته  از آرایه های ادبی گفته می شود که برپایه ی  تناسب های معنایی  واژه ها شکل می گیرد، مانند:

مراعات نظیر، تناقض ، عکس ، تلمیح ، تضمین ، اغراق ، حسن تعلیل ، ارسال المثل ، تمثیل و اسلوب معادله و  ایهام .

الف) - آرایه های لفظی :

١- واج آرایی :

به تکراریک واج (حرف صامت یا مصوت ) در یک بیت یا عبارت گفته می شود که پدیدآورنده ی